het leven daagt uit: carful what you wish for.

Vroeger zei iemand me eens, dat als je iets wil in het leven, het soms een kwestie is van het gewoon te vragen. Het was een spirituele dame en het klonk toen heel zweverig.

Maar ik moet toegeven, dat soms, ik eens durf iets te vragen. Vaak komt het dan op een manier die ik helemaal niet verwacht. En dan zit je ermee eh... Careful what you wish for, niet? 

Daar is mijn nieuwe job een uitstekend voorbeeld van. Na mijn stage had ik vastgesteld, dat ik toch nog een paar kanten van mijn gesprekstechnieken wil bijschaven. Ik wou, wanneer dit nodig was, ook harder en meer confronterend naar mijn cliënten toe kunnen zijn. Ik wou leren aanvoelen wanneer de moment was om 'strenger' te zijn en een sterkere spiegel voor te houden. Bij de types waar ik me comfortabel bij voel, was dit niet zo'n probleem, maar als ik me niet 100% op mijn gemak voel, is dat toch een hekelpunt.

Ik nam me voor om dit in de toekomst beetje bij beetje te oefenen. Maar het leven besloot anders. 

Ineens ga je dan naar een sollicitatie als spijbelcoach. En smeken ze je ineens om ook muzieklerares te worden, omdat ze niemand anders vinden en de vorige reeds gaan lopen zijn na één les.

Alle leerkrachten waarschuwen je, en wanneer je dan voor de klas staat... Helleeep!

Chaos: leerlingen die elkaar slagen, roepen, niet stil te krijgen zijn,.... Wat vang je daarmee aan? 

Daar zit een hele uitdaging voor de komende weken: hoe ga ik hiermee om? Wat voor leerkracht ben ik/wil ik zijn? Hard zijn en straffen? Maar als je uit jezelf geen strenge tante bent en je gaat je wel zo gedragen, val je ook heel erg door de mand. Waar ligt mijn kracht als leerkracht? Hoe kan ik ze prikkelen en stimuleren? Hoe kan ik mijn grenzen aangeven? Hoe kan ik iets van mezelf meegeven? 

Ik probeer heel erg om met hun leefwereld te werken, maar zelfs daar is het moeilijk. Wat wil je ook, als elke leerkracht na 1 les is gaan lopen, dan ben ik gewoon het volgende sportartikel. 

Maar als ik na één les stop, hoe kan ik dan groeien als lesgever en als hulpverlener?

Als ik hier niet de antwoorden uit haal die ik na men stage zo sterk zocht, dan weet ik het ook niet. 

Ik denk dat we heel ons leven op zoek blijven naar onze identiteit. Naar wie we zijn. Hoe kan het ook anders? Elke seconde zijn we al een beetje veranderd. Hebben we al een seconde geleefd die we ervoor nog niet geleefd hebben.
Wordt het nu tijd om een nieuw stukje identiteit te ontdekken en te ontwikkelen? 

Ga ik hieruit kunnen leren en groeien? Of start ik de vakantie gewoon met een gekrenkt ego en een gedaald zelfbeeld? 

Een zoektocht waardig!