Hoe vaak hoor je het niet. Laat het verleden in het verleden. Denk er niet meer aan. We zwijgen erover.
Begrijpelijk. Want we worden niet graag geconfronteerd met negativiteit. We hebben schrik dat wanneer we iemand met het verleden confronteren, we dingen bovenhalen die maar beter verborgen blijven.
En toch...
Ik ben zeker de laatste om te zeggen dat we eeuwig moeten treuren om ons verleden. Maar ons verleden zit in ons. Het zit in onze cellen. Echt zelfs, want hoe we op situaties reageren, wordt opgeslagen in ons celgeheugen en in ons spiergeheugen. ;) Het bepaald vaak hoe we reageren in situaties en hoe we ons voelen.
Maar we vergeten vaak ook iets belangrijks. Bij ons verleden hoort niet enkel de slechte gebeurtenissen of de foute keuzes. Het omvat ook onze kracht. Hoe we zijn omgegaan met de pijn en het verdriet. Hoe we hebben geleerd. Als we ons verleden begraven, begraven we een groot deel van onszelf. Ook onze wijsheid en onze kracht.
Onvermijdelijk zit het in ons, in onze gedachten. Soms blokkeert het ons en soms geeft het ons vertrouwen.
Als ik naar mezelf kijk, moet ik zeker toegeven dat men verleden me vaak nog bang maakt. Maar langs de andere kant, geeft mijn verleden me ook het vertrouwen dat ik met die angst overweg kan. En dat zelfs wanneer mijn angsten realiteit zouden worden, ik het aan kan.
We hebben angst dat het verleden ons confronteert met onze zwakheden. Maar héé, zo leren we onszelf ook kennen. En onze tekortkomingen op een moment, definiëren ons niet. Want elke seconde zijn we een beetje aan het sterven en een beetje aan het vernieuwen. Kijk maar naar onze cellen. Constant zijn er cellen aan het afsterven en constant komen er nieuwe bij.
We zijn bijna niet meer te herkennen van de baby die we ooit waren. We zijn ook niet meer dezelfde van toen. Maar toch, toch zijn we nog ons. Toch moet er iets van die baby zijn overgebleven, anders zouden we niet meer ons zijn, maar gewoon iets nieuws dat niets meer te maken heeft met die baby.
Laat ons dat vooral blijven vasthouden en koesteren. Want zonder dat, wie zijn we dan nog?
Als al onze ervaringen, tekortkomingen en krachten wegvallen, wie zijn we dan nog?
Praten over ons verleden zorgt juist dat dingen blijven stromen. Het geeft ons de kans om te helen, maar ook om te groeien. Om de inzichten van toen te helpen evolueren naar iets dat past bij de evolutie die we zelf hebben ondergaan. Want elke moment zijn we anders dan ervoor. Ik heb nu dingen gezegd en gedacht die ik 10 seconden geleden nog niet gezegd en gedacht heb. Dus ik ben sinds dan al een klein beetje anders. Over verloop van tijd ben ik (gelukkig ;)) heel erg veranderd. Maar het verleden dat in ons zit, moet ook de kans krijgen om te kunnen bijbenen met de nieuwe versies van onszelf die continu in de maak zijn. Als we het wegsteken, blijft het een blokkade die daar maar ergens zit en vroeg of laat wel is serieus op een rem zal duwen. Maar door het te blijven betrekken bij wie we nu zijn en kunnen en willen worden, krijgt het verleden een plaats die van waarde kan zijn. Die ons kan helpen groeien.
En ja, daar zullen emoties gepaard bij gaan. Maar welke idioot heeft bedacht dat het niet oke is om verdrietig of bang te zijn? Wenen is vaak beter dan niet wenen, want het geeft bestaansrecht aan ons gevoel. Het geeft bestaansrecht aan wat is geweest en geeft ons de kans om er afscheid van te nemen en het een plaats te geven. En het is normaal dat dingen blijven terugkomen. Want niet alleen wij, maar ook de wereld is constant in verandering. En dat betekent dat we continu opnieuw moeten leren balanceren. Wat ook betekent dat we regelmatig opnieuw leren confronteren. Maar als we de uitdaging aangaan om te durven balanceren tussen alle delen van wie we zijn, geweest zijn, kunnen zijn en de aspecten van deze wereld, dan zal het ook steeds makkelijker zijn om die balans te vinden en kunnen we spelen met alle nieuwe invloeden die we continu krijgen aangeboden. En kunnen we ze toevoegen aan wie ze zijn.
Het leven is een continuüm van rouwprocessen en herboren worden.
Het is continu loslaten en herontdekken. Terwijl de rugzak die we meedragen ons de wijsheid en tools geeft om deze tocht te doorlopen. En geeft de pijn en het verdriet dat we soms voelen ons de kans ons rugzakje af en toe wat lichter te maken.
