Bewust worden van deze patronen en uitzoeken waarom we er juist zo in vast lijken te zitten, is al een hele opgave. Er uit geraken, ze eens en voor altijd afleren, is een heel ander verhaal.
Het zit in ons hoofd en het zit in ons lijf. Zelfs na zo veel proberen, zijn er cruciale momenten, waar we niet anders lijken te kunnen dan ons over te geven aan ons oud gedrag. Wanneer angst overheerst lijken we soms geen kant meer op te kunnen.
Maar wat als het beter gaat? Wat als de patronen eindelijk doorbroken lijken te zijn? Je blijft wachten op de klap, op de vertrouwde pijn en ze komt niet?
En dan merk je, dat je puur uit de angst van het onbekende, zelf terug in dat patroon kan schieten.
Want dat is het bekende, dat is makkelijk.
Voor het eerst sta je op onbekend terrein. Je hield je weerstand klaar, maar er kwam geen klap. Heel je leven, heb je geleerd om te leven na die klap, maar als je niet komt, wanneer je ze verwacht, wordt alles onbekend terrein.
Hoe moet het nu verder? Hoe moet je je nu gedragen? Hoe moet je nu leven?
Het is alsof je danst met een blinddoek aan. Bij elke stap die je zet, weet je niet waar je voet terecht gaat komen. Enerzijds ben je helemaal overgeleverd aan de danspartner die aan het leiden is en anderzijds, moet je sterk genoeg zijn om eigen evenwicht kunnen houden, en toch soms durven steunen op je danspartner om overeind te blijven en je durven overgeven aan iemand, die je nog steeds, onverwacht kan laten vallen.
Het is net als leren dansen: in het begin ben je bang, bang om de verkeerde stappen te zetten, bang om uit je comfortzone te komen en iets te tonen waar je je misschien belachelijk maakt. Je kijkt meer naar je eigen voeten dan naar de ogen van je partner, omdat je de ander geen pijn wil doen. Je durft nog niet volluit, passioneel te dansen, te zweven, omdat het zoeken en de angst je nog bij de grond houden, bij het technische houden.
Eens je vertrouwen hebt, kan je spelen, voelen, flirten met een dans die je samen maakt.
Ondertussen dansen we mentaal tussen de wrakstukken van patronen, die klaarstaan om je terug in hun comfort van gewoonte en pijn te lokken, en de zaadjes van onbekende gronden, waarvan je niet weet of ze je meer kwaad of goed gaan doen.
Ergens weten we het antwoord wel, maar patronen zitten zo diep in ons geworteld, dat ze onze gedachten en gevoelens kunnen overnemen op onverwachte, kwetsbare momenten en dan is het moeilijk vechten. Daar tegenin gaan hoort bij de kunst van het leren leven. Leren dansen.
Ergens weten we het antwoord wel, maar patronen zitten zo diep in ons geworteld, dat ze onze gedachten en gevoelens kunnen overnemen op onverwachte, kwetsbare momenten en dan is het moeilijk vechten. Daar tegenin gaan hoort bij de kunst van het leren leven. Leren dansen.
Misstappen zullen er altijd zijn. Nieuwe patronen zullen ongetwijfeld komen. Het zal nog heel vaak onmogelijk lijken. Maar bij elke dans die je leert, word de volgende al een beetje makkelijker.
Misschien kunnen jullie nu ook even stilstaan bij welke patronen jullie blijven tegenkomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten