Ritme

Weten jullie wat ik fantastisch interessant vind? De rendieren in Lapland! Traditioneel gezien trekken de Saami (het Laplandvolk) jaarlijks rond met hun rendieren. Of eerder omgekeerd. De rendieren trekken rond met hen. Want de kudde bepaald alles. Wanneer zij besluiten om te lopen, lopen de Saami mee. Wanneer zij besluiten om te rusten, gaan de Saami rusten. Mooi toch eigenlijk?
Als je dit vergelijkt met de opgejaagde slachtvarkens hier, zie je daar een kudde die met geduld en respect behandeld wordt.
Net als bij dansen, laat je de wereld los, alle argumenten om nu dit of dat te doen verdwijnen. Ze kunnen alleen maar stilstaan en aanvoelen... En wachten tot ze een signaal krijgen.
Het tempo van de rest van de wereld maakt helemaal niets meer uit, dit is hun tempo.

Is het niet mooi om dat te kunnen zoeken in relaties thuis? En ik bedoel relaties hierbij in de breedste betekenis. De relaties met je naasten, de relatie op het podium, op de dansvloer, de relatie met een team, de relatie met jezelf...
Elkaar aanvoelen en de bewegingen en signalen die er zijn, er laten zijn, op de manier dat ze er zijn, op het tempo dat ze er zijn. En hierin rustig meegaan. Soms wat sneller, soms wat trager, op een eigen ritme.
Aangezien we in deze maatschappij veel individualistischer en sneller dan ooit zijn en moeten zijn, zijn we ons gevoel voor ritme een beetje kwijt. Ons gevoel om te dansen. ;) Samen te dansen. We zijn zo druk bezig met te voldoen aan de druk en de verwachtingen, dat we helemaal niet meer kunnen aanvoelen welk ritme, welk tempo de mensen rond ons aangeven. Erger nog, welk tempo ons eigen lichaam aangeeft.

Af en toe word je eens gedwongen stil te staan. Bij mezelf ervaar ik dit bijvoorbeeld al in toneel, wanneer je op een podium staat, moet je je ritmes op elkaar afstemmen. Of je bent naast elkaar elk een eigen verhaal aan het spelen, waarin alle samenhang verloren gaat. Hoe dichter je bij elkaar staat, hoe dichter je elkaar aanvoelt, hoe echter en sterke je verhaal wordt. Het is zelfs helemaal prachtig als je niet meer kan vertellen wie wanneer aan het leiden is. Als je niet meer kan zeggen welk idee van wie komt. Want dan komt het uit jullie gezamelijke verbondenheid. Dan zit je samen in een ritme waarin beide impulsen en signalen pas echt versmelten tot één geheel.
Misschien klinkt dit wat overromantisch en zweverig, maar vraag maar eens rond, dat is toneel mensen, dat is impro! Ik las net nog in het magazine 'open doek' dat theater even stilstaan is. Dit is niet enkel voor de personen in het publiek, maar ook voor de acteurs on stage.
Eveneens ervaar ik het in coaching/therapeutische gesprekken. Als therapeut kan je willen wat je wil, als je cliënt niet mee is ben je er niets mee. Je moet stilstaan, aanwezig zijn en kunnen voelen welk tempo je cliënt aangeeft. Als je in je hoofd te snel gaat en daardoor niet echt aanwezig bent, verlies je je cliënt.
Tijdens men studies psychodramatherapie, waarin je met twee therapeuten vaak een team vormt (director and co-director) was de tango tussen de twee één van de allerbelangrijkste onderwerpen. Omdat hun verbondenheid een heel sterk opvangnet kan creëren voor de protagonist.

Ook met onszelf, we willen zo snel vooruit gaan en groeien (ik ben hier het sprekende voorbeeld van. :p) maar staan we nog bij onszelf? Staan we nog in verbinding met ons lichaam, met onze gevoelens? Want kunnen we een ritme volgen met een ander als we ons eigen ritme kwijt zijn?

We zijn ook zo ongelooflijk veelzijdig. We hebben zo veel talenten. En het is vaak moeilijk om deze allemaal te ontwikkelen. Om daarbij nog eens tijd te hebben om stil te staan, bij onszelf en bij onze relaties... Wat een opdracht... De uitdaging van deze eeuw misschien? Hoe meer we verzinnen om tijd te besparen, hoe minder we er hebben.
Dus misschien is deze blog een uitnodiging om eens te kijken of jij in je ritme zit, en hoe je dat voor jou kan vinden en onderhouden?

vertrouwen

Tijdens een discussie over vertrouwen, hoorde ik iemand zeggen "Vertrouwen moet je verdienen... awel, da s bullshit! vertrouwen geeft ge gewoon!"
En daar moest ik toch even over nadenken. Want als ik eerlijk naar mezelf kijk, ben ik toch ook altijd wat aan het screenen of mensen mijn vertrouwen wel waard zijn...
Maar bij impro heb je gewoon geen keuze. Als je je medespelers niet vertrouwt weet je zo al dat het op niets gaat trekken. Want zonder vertrouwen, kan je nooit al je eigenheid en capaciteiten tonen. Kan je nooit dicht genoeg bij jezelf komen. Dan durf je geen risico's te nemen, en deze risico's maken net de mooiste, grappigste,... momenten.
En ik vond dat ze zeker een goed punt had. Want als iemand je vertrouwen moet verdienen, is dat dan nog wel vertrouwen?
Op een podium, moet je je wel overgeven aan je medespelers. Eigenlijk heb je daar automatisch al het idee 'ik doe maar iets en ze komen wel helpen.' Soms loopt het mis en dan sta je daar. Wat dan?
Awel, dan vertrouw je gewoon opnieuw. Zo simpel is dat eigenlijk.
Ik laat ook wel eens een steek vallen als een medespeler mij nodig heeft. Maar dan probeer ik het gewoon opnieuw de volgende keer.

Vertrouwen hebben in een ander, is eigenlijk nog veel meer vertrouwen hebben in jezelf. Want als je erop vertrouwt dat je jezelf kan opvangen wanneer vertrouwen breekt, dan is het geen wereldramp als er eens iets misloopt.
Ik pleit hier niet voor het blindelings vertrouwen van gelijk wie dat je tegenkomt. Maar misschien is het niet zo zot, om bij een gevoel van verbondenheid, dat gevoel te volgen.
We laten allemaal wel eens een steek vallen, waarmee iemand anders zijn vertrouwen een deuk krijgt. Betekent dat dat we geen vertrouwen meer waard zijn? We zijn nu eenmaal geen perfecte wezens en anderen zijn dat ook niet.
Ik denk dat hierin onze eigenheid een belangrijke rol speelt. Als we vertrouwen geven, vanuit de kern van ons zijn, vanuit onze authenticiteit, dan kunnen we in het vertrouwen dat we geven nog steeds dicht bij onszelf blijven staan. Dan past het vertrouwen dat we geven bij de persoon die we zijn.
Tuurlijk kan dat ook mislopen, maar zo verliezen we onszelf tenminste niet. Als we dan beslissen om te vertrouwen of niet, is dat geen beslissing genomen uit angst. Maar uit onze eigen oprechtheid.

En ik hoor hier al een hele bende 'ja maar...' verwijten naar mijn kop vliegen...  Trust me, ik voel hier en daar toch ook een serieus stuk weerstand. Ik zal er mij ook niet altijd in kunnen vinden. Maar ik wil het zeker en vast wel meenemen naar mijn huidige relaties en contacten. Want de mensen in mijn huidig leven, hoeven niet het slachtoffer te zijn van mijn verleden ervaringen en fouten. Want als ik eerlijk ben, zijn mijn gebreken in vertrouwen meestal niet te wijten aan de persoon die ik niet vertrouw, maar aan mensen uit het verleden. En als ik met argusogen ga kijken en wachten tot ze een fout maken om dan te kunnen zeggen 'ziede wel!' dat is niet fair.
Dus, toch iets dat ik ga meenemen. ;)

Dankbaar

We stonden in een kring. Allemaal samen. Op een improles. "Vertel allemaal eens om de beurt waarom jullie impro spelen."
Toen ik ieder zijn verhaal hoorde vertellen, werd ik overladen door een gevoel van dankbaarheid, ontroering en verbondenheid. En trots. Trots op de mensen die rond mij stonden. Want elk van heb had al een prachtig parcours afgelegd. Een moedige weg.
Een paar van deze mensen kennen me al van het begin van mijn improleven. Zij kenden eerst de Silke die dood onzeker was. Die ongelukkig en depressief was. En best wel bang voor menselijk contact. Die veel passies had die wel wouden komen kijken, maar er toch niet helemaal door durfden komen.
De Silke die dringend wat impro-magic in haar leven nodig had.
Ik ben zo dankbaar dat ze deze weg met mij hebben afgelegd. Dat ze me hebben geïnspireerd. Dat ze mij een veilige, warme omgeving hebben gegeven, zodat ik de Silke kon ontdekken die kon houden van het leven. Die terug kon genieten. Vanuit haar eigenheid en spontaniteit. Die niet meer geleid werd door angsten.
Dat is één van de mooie dingen aan impro, je maakt een reis die je nooit alleen moet maken. In een wereld waar vertrouwen en acceptatie centraal staan. Hier heb ik het vertrouwen dat ik vroeger mistte, toch nog kunnen opbouwen en projecteren op mijn eigen leefwereld. Het is veilig, veilig om niet perfect te zijn, want ook mijn imperfecties worden gevolgd en opgevangen.

Dus bedankt aan alle mensen die me hebben aangemoedigd, geïnspireerd, getraind,... hebben op deze prachtige reis.