radiointerview

Dit interview is afgenomen met het doel de periode van seksueel misbruik en de weg naar herstel in beeld te brengen. Wanneer je dit beluisterd, wil ik er graag op aandringen eraan te denken dat nog veel mannen en vrouwen hier dagelijks slachtoffer van zijn.
Het stopt niet bij het 'slachtoffer worden'. Dit gaat samen met een hele lange weg naar overlever worden. Met het afleggen van een ongelooflijk zware weg naar het punt waarop je niet enkel meer een 'slachtoffer' bent, maar waar je terug beetje bij beetje je eigen persoon kan worden.
Denk er dus aan dat al die mensen (jawel, zelfs heel vaak kinderen/minderjarigen) die in al die dagen in al die jaren slachtoffer zijn geworden, ook in dit proces naar overlever zitten.
Zij moeten elke dag van hun leven sterk en moedig zijn.
Ik post dit, om het herstel van zulke trauma's bespreekbaar te maken. Zodat mensen die dit proces doormaken, hopelijk niet alleen staan. Iedereen die dit meemaakt, en laat ons niet generaliseren naar seksueel misbruik, verdient steun en begrip. Geen medelijden, alsjeblieft geen medelijden.
Want ieder die dit meemaakt heeft de capaciteiten, ergens diep in hem/haar om te ontwikkelen naar een sterke man/vrouw die opnieuw een betekenisvol leven kan opbouwen, waarin deze nieuwe realiteit een plaats heeft.
Iedereen rond je kan een overlever zijn. Wanneer iemand je aanspreekt, of een klein stukje van deze lijdensweg laat zien, denk alsjeblieft niet dat je er goed aan doet met te zeggen "het is voorbij, je hoeft er niet meer aan te denken." Want dit gaat helaas zo niet weg.
Probeer niet eindeloos te helpen en probeer alsjeblieft zeker niet om iemand te redden, want we zijn perfect in staat om onszelf te redden.
Maar luister. Luister naar hun pijn en verdriet, luister naar hun kracht en toon dat je achter hen staat. Dat is vaak het mooiste, krachtigste en belangrijkste wat je kan doen.

radiointerview seksueel misbruik

Het delen van dit interview valt me zwaar. Het is één van mijn grootste intimiteiten delen. Maar mijn verhaal kan hopelijk een klein steentje bijdragen in het bespreekbaar maken van deze problematiek. Mijn eigen proces heeft me als professional verandert. Ik kan mensen bekijken vanuit hun kracht door wat ik heb meegemaakt, in plaats van door hun zwakte. Dit wil ik als professional en vrijwilliger ook graag meedragen, om te pleiten voor een beleid waarin de zorgvragers hun eigen krachten leren inzetten voor hun proces en waar we de omgeving en de maatschappij leren stoppen met bang zijn voor trauma's, ziektes en emoties.
Mijn vraag na deze post is niet om massaal actie te gaan voeren, maar de volgende keer wanneer iemand iets probeert te delen over zijn of haar problemen: luister.
Waai deze thema's niet weg, maar durf ernaar te kijken, durf naar onze rol als maatschappij te kijken en durf je eigen angst, onmacht, verdriet en weerstand speelruimte te geven.

Voorbij het feminisme

Eerlijk gezegd, ik durf me het woord 'feminisme' nog amper in de mond te nemen. Ik heb het gevoel dat het in de loop der jaren een vergiftigde betekenis heeft gekregen.
Begrijp me niet verkeerd. De strijd die vrouwen hebben gevoerd voor gelijke rechten was broodnodig. Maar ondertussen is feminisme al zo vaak te pas en te onpas gebruikt, dat het meer en meer verschaduwt tot een scheldwoord.
Nu, persoonlijk vind ik het feminisme ook stilletjes aan overbodig worden. Ik zie nu al een paar mensen slikken, want ik weet dat veel mensen in mijn omgeving me gegarandeerd als een feministe beschouwen.
Vind ik dan dat vrouwen staan waar ze moeten staan? Natuurlijk niet. Maar ik vind dat we genoeg op de kaart staan om onze minderheidsmuur te slopen. Zolang we vrouwenrechten als een apart probleem beschouwen, dat extra aandacht nodig heeft, reduceren we onszelf tot een minderheidsgroep.
Ondertussen zijn de mannen ook niet persé veel beter af. Ook zij worden nog steeds in een rollenpatroon geduwd. Ik maak me er zelf ook schuldig aan, elke keer ik met mijn vriend zijn roze plectrums lach. Elke keer ik mijn hakken aantrek en make up op mijn gezicht gooi.

Ik ben nu eenmaal een vrouw. En ja, ik heb ook de behoefte om in contact te staan met mijn vrouwelijkheid. Maar ik kies natuurlijk zelf hoe ik deze invul. Ik kies zelf wat mij vrouw maakt en doet voelen. Maar ik ben niet enkel een vrouw. Ik ben in de eerste plaats een mens. En door de jaren heen, is de mens in mij een grotere rol gaan spelen dan de vrouw in mij.
Wanneer er mij onrecht word aangedaan, voel ik mij geraakt als mens en niet als vrouw.
Wanneer ik niet gerespecteerd word als vrouw, word ik ook niet gerespecteerd als mens. En dat raakt me veel dieper.
Het is waar, vrouwen worden veel vaker nagefloten, betast, verkracht,.. dan mannen. Vrouwen zullen nog steeds makkelijker een lager loon krijgen dan mannen. Enzovoort. Maar waarom deze twee groepen onderscheiden? Waarom de vrouwen die onrecht aangedaan worden onderscheiden van de mannen die hetzelfde onrecht ervaren?
Waarom de man die in zijn machorol geduwd wordt wegtrekken van de vrouw die in de keuken gedumpt wordt? Zitten we niet in hetzelfde schuitje?
Ik zet me in voor seksueel misbruik. Vroeger voelde ik me daarin als vrouw geraakt en moet ik toegeven dat ik zelf een strijd voerde tegen mannen. Maar meer en meer begon ik in te zien dat ik daar grote fouten heb gemaakt.
Nadat ik seksueel misbruikt was, vond ik het heel moeilijk om erover te praten. Als iemand me aanraakte bevroor ik en kon ik me niet meer verzetten. Ik durfde er niet over spreken, omdat ik me gefaald voelde als vrouw. Daardoor onderging ik seksueel contact met de opvolgende partners maar, zonder ooit te zeggen hoeveel pijn het me deed, hoe vreselijk ik het vond. Hierdoor voelde ik me na elke keer opnieuw verkracht. Maar uiteindelijke besefte ik, dat ik door mijn houding, hen in de rol van verkrachter duwde. Soms ben ik kwaad dat ze de tranen in mijn gezicht niet zagen. Soms ben ik kwaad dat ze niet doorhadden hoe verkrampt ik was. Maar soms ben ik kwaad, dat ik ze zelf verleidde. Dat ik zelf initiatief nam, omdat ik dat mijn plicht als vrouw vond.
Door mezelf te duwen in een venster van vrouw, heb ik mezelf als mens voorbij gelopen. Door de mannen in een rol te duwen waarin mijn seksualiteit centraal stond, ben ik ook hen als mens voorbij gelopen.
Het is natuurlijk een grijze zone, maar ik hoop dat mijn punt duidelijk is.
Het is net als opkomen voor mensen met een handicap, voor mensen met een andere huidskleur. Door te zeggen dat ze hulp nodig hebben om gelijkwaardig behandeld te worden, zeggen we meteen dat ze een minderheidsgroep zijn. Maar in hoeverre kan je van minderheidsgroepen spreken, als je merkt dat we allemaal wel in een paar van die groepen vallen?
Misschien dat het lezen van een verkrachting me net iets dieper zal raken dan een zwarte man die gemarteld achtergelaten wordt omdat ik me beter kan identificeren met het eerste. Misschien.
Maar beide raakt me op dezelfde plaats. Niet in mijn borsten, maar in mijn hart, in mijn ziel. Beide zeggen me dat er problemen zijn in deze wereld. Niet met vrouwen, niet met mannen, niet met zwarten of met gehandicapten, maar met mensen. Mensen die geen vrouwen respecteren, respecteren mensen over het algemeen niet. Dat ligt niet aan hun mannelijkheid, dat ligt aan de som van de factoren die hen beïnvloed hebben door de jaren heen. En een groot deel van die factoren word mede gevormd door de maatschappij. Moeten we nu klagen over de maatschappij?
Wel beste mensen, wij samen zijn de maatschappij. Wij samen als mannen en vrouwen, Als arbeiders en zelfstandigen, als kinderen en als ouders,... Elk van ons draagt bij tot de sfeer waarin de toekomstige mensen opgroeien. We dragen allemaal bij tot de beelden en idealen die onze opvolgers gaan kennen. Hoe kunnen we vanuit onze beperktheid en vanuit onze kwaliteiten zorgen dat we bijdragen tot een maatschappelijke sfeer van respect en samenhorigheid?  Welke voorbeelden kunnen we zetten?
Hoe kunnen we de hokjes waar we onszelf en andere in duwen overstijgen om er een platform van wederzijdse verbondenheid overheen te bouwen?
Het klinkt misschien utopisch en simplistisch, maar toch denk ik dagelijks na over de voorbeelden die ik wil stellen. Dagelijks maak ik nog fouten tegen mijn eigen principes, maar al doende leert men en groeit men. De mensen rond me inspireren me, herinneren me af en toe aan de persoon die ik wil zijn. Hopelijk inspireert mijn persoonlijke groeitocht daarin ook hier en daar iemand om zijn/haar eigen kadertjes te overstijgen.