Dankbaar

We stonden in een kring. Allemaal samen. Op een improles. "Vertel allemaal eens om de beurt waarom jullie impro spelen."
Toen ik ieder zijn verhaal hoorde vertellen, werd ik overladen door een gevoel van dankbaarheid, ontroering en verbondenheid. En trots. Trots op de mensen die rond mij stonden. Want elk van heb had al een prachtig parcours afgelegd. Een moedige weg.
Een paar van deze mensen kennen me al van het begin van mijn improleven. Zij kenden eerst de Silke die dood onzeker was. Die ongelukkig en depressief was. En best wel bang voor menselijk contact. Die veel passies had die wel wouden komen kijken, maar er toch niet helemaal door durfden komen.
De Silke die dringend wat impro-magic in haar leven nodig had.
Ik ben zo dankbaar dat ze deze weg met mij hebben afgelegd. Dat ze me hebben geïnspireerd. Dat ze mij een veilige, warme omgeving hebben gegeven, zodat ik de Silke kon ontdekken die kon houden van het leven. Die terug kon genieten. Vanuit haar eigenheid en spontaniteit. Die niet meer geleid werd door angsten.
Dat is één van de mooie dingen aan impro, je maakt een reis die je nooit alleen moet maken. In een wereld waar vertrouwen en acceptatie centraal staan. Hier heb ik het vertrouwen dat ik vroeger mistte, toch nog kunnen opbouwen en projecteren op mijn eigen leefwereld. Het is veilig, veilig om niet perfect te zijn, want ook mijn imperfecties worden gevolgd en opgevangen.

Dus bedankt aan alle mensen die me hebben aangemoedigd, geïnspireerd, getraind,... hebben op deze prachtige reis.