vertrouwen

Tijdens een discussie over vertrouwen, hoorde ik iemand zeggen "Vertrouwen moet je verdienen... awel, da s bullshit! vertrouwen geeft ge gewoon!"
En daar moest ik toch even over nadenken. Want als ik eerlijk naar mezelf kijk, ben ik toch ook altijd wat aan het screenen of mensen mijn vertrouwen wel waard zijn...
Maar bij impro heb je gewoon geen keuze. Als je je medespelers niet vertrouwt weet je zo al dat het op niets gaat trekken. Want zonder vertrouwen, kan je nooit al je eigenheid en capaciteiten tonen. Kan je nooit dicht genoeg bij jezelf komen. Dan durf je geen risico's te nemen, en deze risico's maken net de mooiste, grappigste,... momenten.
En ik vond dat ze zeker een goed punt had. Want als iemand je vertrouwen moet verdienen, is dat dan nog wel vertrouwen?
Op een podium, moet je je wel overgeven aan je medespelers. Eigenlijk heb je daar automatisch al het idee 'ik doe maar iets en ze komen wel helpen.' Soms loopt het mis en dan sta je daar. Wat dan?
Awel, dan vertrouw je gewoon opnieuw. Zo simpel is dat eigenlijk.
Ik laat ook wel eens een steek vallen als een medespeler mij nodig heeft. Maar dan probeer ik het gewoon opnieuw de volgende keer.

Vertrouwen hebben in een ander, is eigenlijk nog veel meer vertrouwen hebben in jezelf. Want als je erop vertrouwt dat je jezelf kan opvangen wanneer vertrouwen breekt, dan is het geen wereldramp als er eens iets misloopt.
Ik pleit hier niet voor het blindelings vertrouwen van gelijk wie dat je tegenkomt. Maar misschien is het niet zo zot, om bij een gevoel van verbondenheid, dat gevoel te volgen.
We laten allemaal wel eens een steek vallen, waarmee iemand anders zijn vertrouwen een deuk krijgt. Betekent dat dat we geen vertrouwen meer waard zijn? We zijn nu eenmaal geen perfecte wezens en anderen zijn dat ook niet.
Ik denk dat hierin onze eigenheid een belangrijke rol speelt. Als we vertrouwen geven, vanuit de kern van ons zijn, vanuit onze authenticiteit, dan kunnen we in het vertrouwen dat we geven nog steeds dicht bij onszelf blijven staan. Dan past het vertrouwen dat we geven bij de persoon die we zijn.
Tuurlijk kan dat ook mislopen, maar zo verliezen we onszelf tenminste niet. Als we dan beslissen om te vertrouwen of niet, is dat geen beslissing genomen uit angst. Maar uit onze eigen oprechtheid.

En ik hoor hier al een hele bende 'ja maar...' verwijten naar mijn kop vliegen...  Trust me, ik voel hier en daar toch ook een serieus stuk weerstand. Ik zal er mij ook niet altijd in kunnen vinden. Maar ik wil het zeker en vast wel meenemen naar mijn huidige relaties en contacten. Want de mensen in mijn huidig leven, hoeven niet het slachtoffer te zijn van mijn verleden ervaringen en fouten. Want als ik eerlijk ben, zijn mijn gebreken in vertrouwen meestal niet te wijten aan de persoon die ik niet vertrouw, maar aan mensen uit het verleden. En als ik met argusogen ga kijken en wachten tot ze een fout maken om dan te kunnen zeggen 'ziede wel!' dat is niet fair.
Dus, toch iets dat ik ga meenemen. ;)