Ritme

Weten jullie wat ik fantastisch interessant vind? De rendieren in Lapland! Traditioneel gezien trekken de Saami (het Laplandvolk) jaarlijks rond met hun rendieren. Of eerder omgekeerd. De rendieren trekken rond met hen. Want de kudde bepaald alles. Wanneer zij besluiten om te lopen, lopen de Saami mee. Wanneer zij besluiten om te rusten, gaan de Saami rusten. Mooi toch eigenlijk?
Als je dit vergelijkt met de opgejaagde slachtvarkens hier, zie je daar een kudde die met geduld en respect behandeld wordt.
Net als bij dansen, laat je de wereld los, alle argumenten om nu dit of dat te doen verdwijnen. Ze kunnen alleen maar stilstaan en aanvoelen... En wachten tot ze een signaal krijgen.
Het tempo van de rest van de wereld maakt helemaal niets meer uit, dit is hun tempo.

Is het niet mooi om dat te kunnen zoeken in relaties thuis? En ik bedoel relaties hierbij in de breedste betekenis. De relaties met je naasten, de relatie op het podium, op de dansvloer, de relatie met een team, de relatie met jezelf...
Elkaar aanvoelen en de bewegingen en signalen die er zijn, er laten zijn, op de manier dat ze er zijn, op het tempo dat ze er zijn. En hierin rustig meegaan. Soms wat sneller, soms wat trager, op een eigen ritme.
Aangezien we in deze maatschappij veel individualistischer en sneller dan ooit zijn en moeten zijn, zijn we ons gevoel voor ritme een beetje kwijt. Ons gevoel om te dansen. ;) Samen te dansen. We zijn zo druk bezig met te voldoen aan de druk en de verwachtingen, dat we helemaal niet meer kunnen aanvoelen welk ritme, welk tempo de mensen rond ons aangeven. Erger nog, welk tempo ons eigen lichaam aangeeft.

Af en toe word je eens gedwongen stil te staan. Bij mezelf ervaar ik dit bijvoorbeeld al in toneel, wanneer je op een podium staat, moet je je ritmes op elkaar afstemmen. Of je bent naast elkaar elk een eigen verhaal aan het spelen, waarin alle samenhang verloren gaat. Hoe dichter je bij elkaar staat, hoe dichter je elkaar aanvoelt, hoe echter en sterke je verhaal wordt. Het is zelfs helemaal prachtig als je niet meer kan vertellen wie wanneer aan het leiden is. Als je niet meer kan zeggen welk idee van wie komt. Want dan komt het uit jullie gezamelijke verbondenheid. Dan zit je samen in een ritme waarin beide impulsen en signalen pas echt versmelten tot één geheel.
Misschien klinkt dit wat overromantisch en zweverig, maar vraag maar eens rond, dat is toneel mensen, dat is impro! Ik las net nog in het magazine 'open doek' dat theater even stilstaan is. Dit is niet enkel voor de personen in het publiek, maar ook voor de acteurs on stage.
Eveneens ervaar ik het in coaching/therapeutische gesprekken. Als therapeut kan je willen wat je wil, als je cliënt niet mee is ben je er niets mee. Je moet stilstaan, aanwezig zijn en kunnen voelen welk tempo je cliënt aangeeft. Als je in je hoofd te snel gaat en daardoor niet echt aanwezig bent, verlies je je cliënt.
Tijdens men studies psychodramatherapie, waarin je met twee therapeuten vaak een team vormt (director and co-director) was de tango tussen de twee één van de allerbelangrijkste onderwerpen. Omdat hun verbondenheid een heel sterk opvangnet kan creëren voor de protagonist.

Ook met onszelf, we willen zo snel vooruit gaan en groeien (ik ben hier het sprekende voorbeeld van. :p) maar staan we nog bij onszelf? Staan we nog in verbinding met ons lichaam, met onze gevoelens? Want kunnen we een ritme volgen met een ander als we ons eigen ritme kwijt zijn?

We zijn ook zo ongelooflijk veelzijdig. We hebben zo veel talenten. En het is vaak moeilijk om deze allemaal te ontwikkelen. Om daarbij nog eens tijd te hebben om stil te staan, bij onszelf en bij onze relaties... Wat een opdracht... De uitdaging van deze eeuw misschien? Hoe meer we verzinnen om tijd te besparen, hoe minder we er hebben.
Dus misschien is deze blog een uitnodiging om eens te kijken of jij in je ritme zit, en hoe je dat voor jou kan vinden en onderhouden?