donderdag 21 september 2017

één naam, 10 diagnoses.

Toen ik klein was, leerde ik om mijzelf voor te stellen. Je weet wel: "Hallo, ik ben Silke, ik ben 7 jaar en ik heb een konijntje. Hoe gaat het met u?". De belangrijkste informatie even op een rij. Zo leren de meeste kinderen het, niet? Tegenwoordig is er een kleine aanpassing gebeurd. "Hallo, ik ben Evert. Ik ben 7 jaar en ik heb ADHD, dylectie, heb kenmerken van autisme en ben hooggevoelig. Hoe gaat het met u?"
Misschien krijg je de lijst diagnoses niet onmiddellijk bij de kennismaking, maar meestal krijg ik binnen het uur toch wel een waslijst ter oren. 
Het verbaasd me telkens opnieuw hoeveel stoornissen een kind in godsnaam kan hebben.
Meestal krijg je de diagnoses snel mee. Ik heb het gevoel dat deze een verontschuldiging zijn voor het gedrag dat gaat komen. 
Het is fijn dat kinderen de boodschap krijgen dat ze niet alleen zijn in hun gedrag en dat het niet volledig hun verantwoordelijkheid is. Maar moeten we echt op alles een diagnose plakken? 

Volgens mij is tegenwoordig meer dan de helft van de bevolking hooggevoelig. Elk op zijn eigen manier. Als er zo veel mensen zijn, is het dan nog een term van 'anders zijn' waard? Kunnen we niet gewoon stellen dat ieder zijn gevoeligheden heeft en dat de ene wat hoger op de schaal zit dan de andere? 
Kunnen we niet stellen dat er gewoon verschillende manieren zijn om zaken te leren en dat ieder hier zijn eigen manier en methode in moet zoeken, zonder direct met leerstoornissen te gooien?

Soms heb ik het gevoel dat ik meer kinderen met ADHD tegenkom dan kinderen zonder. Moeten we niet verder kijken dan er een stoornis op te plakken en er wat pillen in te duwen? 

Je hoort me niet zeggen dat deze problemen zijn ingebeeld of geen aandacht verdienen. Maar je hoort me wel zeggen dat we elk gedrag dat ons als maatschappij niet goed uitkomt niet moeten afschilderen als een probleem. Wat betekent het voor een kind om bestempeld te worden met 3 stoornissen? Wat doet dat met het zelfbeeld van dat kind? 

Als mens zijnde, moeten we op alles een naam plakken. We hebben een plaatje, met een beetje speling. Alles wat erbuiten valt, moet een naam hebben, anders kunnen we het niet plaatsen. Dan kunnen we het niet begrijpen. Zo werkt het menselijk brein nu eenmaal. (Of zo is het menselijk brein gevormd door de eeuwen heen.) 
Maar dit houd ons net tegen om meer te leren en om meer te groeien. Tijdens mijn opleiding werd er enorm op gehamerd om de culturele diversiteit te omarmen. Om de allochtonen niet meer als abnormaal te bekijken, maar als een verrijking van onze samenleving. Mensen met andere culturen en gewoonten een plaats geven, zodat hun gewoonten ons kunnen inspireren om te groeien, te verbeteren en om onze eigen cultuur te overstijgen. Transformeren naar een rijker geheel. 

Waarom kunnen we dit niet doen met de diversiteit van onszelf, van onze kinderen. Door de diversiteit in gevoeligheid, in energie en focus, door de verschillende manieren waarom onze hersenen vaak werken, waarom kunnen we de diversiteit en de verrijking hier niet van vieren en deze krachten inzetten voor een sterkere, evoluerende samenleving? 
Misschien kunnen de zelfmoordcijfers bij jongeren dalen, als ze niet gedefinieerd worden door hun lijst van stoornissen, maar wel begeleid worden in het zoeken naar de beste manier om hun talenten in te zetten in de hedendaagse maatschappij. Als we intelligentie, potentieel en capaciteiten definiëren door de eenzijdigheid van het hedendaagse onderwijs, dan zullen veel kinderen inderdaad uit de boot vallen en wegkwijnen in onzekerheid. 
Gelukkig zie ik steeds meer mensen en initiatieven die zich hiervoor inzetten. 
Als hulpverlener wil ik ook doen wat ik kan om kinderen te diagnosticeren met talent ipv. gebreken. 

Hiermee wil ik niet zeggen dat we moeilijkheden moeten negeren of dat er helemaal geen diagnoses gesteld mogen worden. Het loopt gewoon uit de hand. Elke mens heeft zijn uitdagingen, die aandacht en bijstand vragen. Uiteraard moeten deze serieus genomen worden. Het is belangrijk dat ieder de kans krijgt om uit te zoeken hoe deze het best functioneert in deze wereld. Hoe deze het best kan bijdragen binnen zijn talenten en beperkingen. Maar dat is een zaak van alle personen en valt vaak niet te categoriseren in één beperking. Omdat we zo complex zijn, kan dat vaak enkel geanalyseerd worden in verschillende stoornissen, zo kan je op iedereen een waslijst plakken. Maar is dat zinvol? 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten