radiointerview

Dit interview is afgenomen met het doel de periode van seksueel misbruik en de weg naar herstel in beeld te brengen. Wanneer je dit beluisterd, wil ik er graag op aandringen eraan te denken dat nog veel mannen en vrouwen hier dagelijks slachtoffer van zijn.
Het stopt niet bij het 'slachtoffer worden'. Dit gaat samen met een hele lange weg naar overlever worden. Met het afleggen van een ongelooflijk zware weg naar het punt waarop je niet enkel meer een 'slachtoffer' bent, maar waar je terug beetje bij beetje je eigen persoon kan worden.
Denk er dus aan dat al die mensen (jawel, zelfs heel vaak kinderen/minderjarigen) die in al die dagen in al die jaren slachtoffer zijn geworden, ook in dit proces naar overlever zitten.
Zij moeten elke dag van hun leven sterk en moedig zijn.
Ik post dit, om het herstel van zulke trauma's bespreekbaar te maken. Zodat mensen die dit proces doormaken, hopelijk niet alleen staan. Iedereen die dit meemaakt, en laat ons niet generaliseren naar seksueel misbruik, verdient steun en begrip. Geen medelijden, alsjeblieft geen medelijden.
Want ieder die dit meemaakt heeft de capaciteiten, ergens diep in hem/haar om te ontwikkelen naar een sterke man/vrouw die opnieuw een betekenisvol leven kan opbouwen, waarin deze nieuwe realiteit een plaats heeft.
Iedereen rond je kan een overlever zijn. Wanneer iemand je aanspreekt, of een klein stukje van deze lijdensweg laat zien, denk alsjeblieft niet dat je er goed aan doet met te zeggen "het is voorbij, je hoeft er niet meer aan te denken." Want dit gaat helaas zo niet weg.
Probeer niet eindeloos te helpen en probeer alsjeblieft zeker niet om iemand te redden, want we zijn perfect in staat om onszelf te redden.
Maar luister. Luister naar hun pijn en verdriet, luister naar hun kracht en toon dat je achter hen staat. Dat is vaak het mooiste, krachtigste en belangrijkste wat je kan doen.

radiointerview seksueel misbruik

Het delen van dit interview valt me zwaar. Het is één van mijn grootste intimiteiten delen. Maar mijn verhaal kan hopelijk een klein steentje bijdragen in het bespreekbaar maken van deze problematiek. Mijn eigen proces heeft me als professional verandert. Ik kan mensen bekijken vanuit hun kracht door wat ik heb meegemaakt, in plaats van door hun zwakte. Dit wil ik als professional en vrijwilliger ook graag meedragen, om te pleiten voor een beleid waarin de zorgvragers hun eigen krachten leren inzetten voor hun proces en waar we de omgeving en de maatschappij leren stoppen met bang zijn voor trauma's, ziektes en emoties.
Mijn vraag na deze post is niet om massaal actie te gaan voeren, maar de volgende keer wanneer iemand iets probeert te delen over zijn of haar problemen: luister.
Waai deze thema's niet weg, maar durf ernaar te kijken, durf naar onze rol als maatschappij te kijken en durf je eigen angst, onmacht, verdriet en weerstand speelruimte te geven.