In een maatschappij waar kwetsbaarheid niet wenselijk is, is dat een hele oriëntatie. Kwetsbaar zijn betekent moeten kijken naar stukken in jezelf. Kijken naar jezelf betekent stilstaan. Maar wanneer mag je stilstaan? Angst, woede en verdriet zijn emoties waar we schrik van hebben. We nemen liever een pilletje dan het te moeten voelen. Of erger nog, we geven liever een pilletje dan dat we iemand zijn kwetsbaarheid moeten opvangen.
Als iemand is gestorven of een trauma heeft meegemaakt mijden we het om erover te praten, we willen geen oude wonden openrijten. Maar de wonden zijn er wel. En ze worden vaak niet verzorgd. Ze ontsteken. En zelfs dat negeren we.
Het is zo vanzelfsprekend, dat ik me vaak schuldig voelde, wanneer ik geconfronteerd werd met pijn en verdriet. Veel mensen herkennen vast dat je soms gewoon in het ritme leeft. Je doet wat je moet doen, je gaat werken, je komt je sociale verplichtingen na, lacht vriendelijk en tegen dat je thuiskomt is het goed geweest en wil je gewoon in bed kruipen. Ik heb de periodes dat ik op automatische piloot leef, tot iets me raakt en ik de confrontatie voel met mijn eigen stukken. Tot mijn lichaam me smeekt om te luisteren. Als er iets is dat ik heb geleerd, is het dat dat de momenten zijn dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Dat ik het moet toelaten. Zelfs al zijn het niet de leukste emoties, het voelt als thuiskomen. Het voelt alsof ik na een periode van automatiek, terug in contact sta met mezelf. Ik ben verbonden, ik communiceer. Mijn lichaam praat en mijn geest luistert. Ik leer mezelf een beetje beter kennen. Uiteindelijk ben ik ook niet meer bang om geconfronteerd te worden met de pijn uit men verleden, om men gevoeligheden te raken. Want ik weet dat door het toe te laten, ik weer dichter bij mezelf kan komen.
Nu ik stage loop in een therapeutische gemeenschap, zie ik trouwens nog veel mooiere dingen ontstaan. Door zo veel tijd te spenderen bij mensen die continu 'gedwongen' worden om bij hun gevoelens stil te staan, samen, zie ik de meest fantastische dingen gebeuren.
Mensen die zo veel kwaadheid hebben en uitspreken, die zoveel angst, pijn, schaamte en vernedering kennen, en uitspreken, laten de diepste, vuilste, meest pijnlijke kanten van zichzelf zien aan elkaar. En in die kwetsbaarheid ontstaat een verbondenheid die je in het dagelijks leven bijna onmogelijk kan bereiken. In een omgeving waar je niet kan weglopen van elkaar, brengt kwaadheid mensen dichter bij elkaar. Je bent niet ziek omdat je je gevoelens toelaat en deelt. Nee, dat is net genezen. Samen genezen.
Machtsspelletjes zijn niet mogelijk wanneer je leeft volgens onvoorwaardelijke eerlijkheid. Wanneer we leren om te stoppen met bang zijn voor onze kwetsbaarheid, nemen we terug heel veel controle in handen. Door het laten zakken van onze muren, hebben we geen muren meer om tegen te vechten. Enkel wie we zijn blijft over. Enkel een open ruimte voor eerlijke, oprechte dialoog. Daar zijn geen wapens tegen. We kunnen nog gekwetst worden, maar we hebben onszelf dan de handvaten gegeven om deze kwetsbaarheid te gebruiken om dichter bij onszelf te komen. En om dichter bij anderen te komen.
Het beste wapen tegen haat en macht, is zelf kwetsbaar durven zijn. Het lef hebben om geen spelletjes te spelen en de wonde open en bloot op tafel te leggen. Zonder angst. Met het vertrouwen dat elke wonde geheeld kan worden. En misschien, heel misschien, inspireert die moed, om samen naar een wonde te kijken, en te communiceren vanuit verbondenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten